Platonik

gittin.

kendini haklı görmek için

yalnızlığını görüp

içimin acımasını yoksayıp

sonra yalnızlığını yoksayıp

aptalca kandırmanı kendini

gözlerimin önünde

daha fazla oynayamacağını anladığında.

sen de biliyordun ama

masken solmuştu

gözlerinin etrafında çizgiler...
gözlerimin önünde büyüyen

yapayalnız çaresiz bi çocuk olduğunun

sana her baktığımda tokat gibi çarpmasına yüzüne

daha fazla dayanamacaktı ruhun.

yeterince yara almıştın

kendi ellerinle kendini yaralayışını

kim bilir benden başka biri görmüş müydü

bu senin en mahrem yerindi.

sana alışmamı

alışkanlığımın utanmaz sessizliğini

arkana bile bakmadan bir gece

yırtıp attın

gittin.

kim bilir şehrin neresinde

nasıl ve ne yapıyorsun

seni bir daha görmeyecek olsam bile

gittin

bir daha

gurursuzluğumla

herşeyi ayaklar altına alıp tek bir defa yüzüne bakmamla

bir merhabası çok

iyi geceler demesiz

o saçma hikayede savrulmamla

ve hiçbir söze yakışmayan o çaresiz duruşunla

aynı yerde

iki ayrı kalp olmayacak olsak bile.

zaten bunu da bilmeyeceksin.