ne yazlar vardı eskiden.hepsi eskidi.yaz yaz bitmez şimdi.bu yazlar yaz değil gibi sanki.ne kokusu aynı,ne güneşi benzer,ne rüzgarı eş eski yazlarla.sanki o zaman yetişkindik.herşeyin farkında olgun çocuklardık.ama salt çocuk değildik,eminim.neye baksak içini görür,neyi tutsak dokunur,neyi koklasak içimize çekerdik.
''ne kahraman ne cesur ne güzel çocuklardık,
her yeni günü ümitle nasıl kucaklardık
ah kaldırımlar biliyor bi devir muhteşemdik
güz güneşinden hüzünlü
ilk yazdan şendik''
eski yazlara özlemimle eski çocukları,eski çocuklukları da özlüyorum.yaz demek biz demekti.yazdık biz eski çocuklar.eski çocuklar yeni yetişkinler oldu.eski çocuklardık yeni yetişkinler olduk.büyüdük.eskilerin çocukları şimdinin alışamayanlarıyız.alışmış gibi yapıyoruz sadece.içimizdeki egeliyi susturduk sanıyoruz da koşup duruyoruz oradan oraya,dizlerimizi kanatıp sonra yeniden kalkıyoruz.çocukça bi güç gösterisi bu yaptığımız.oysa içimizdeki egeli bağırıp duruyor sol tarafımızda.
kaç yaz geçecek...kaç yazda büyüyecek,anne olucak,işe koşturucak,artık çok iyi bi aşçı olucak ve gün gelip anneanne babaanne olucaz.garip.önce çocuk sonra anneanne babaanne olduğun bi hikaye bu işte.
kaç yaz geçerse geçsin,kaç yaz eskirse eskisin eski yazlar olmayacak hiçbiri.eski çocuklar değil yenileri,zaten ne zaman görülmüş yeninin eskisi gibi olduğu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder