hiçbir şey yapmamanın dayanılmaz hafifliği diye bi yazı okumuştum yıllar önce.hafızam yok,tek bi cümlesi bile yok şimdi.ama şimdi düşününce,başlığına saydırdığım bi yazıyı hatırlamama hakkım da vardır elbet.
melankoliye düşkün,yalnızlığa tutkuyla bağlı,hüzne ölüp biten bi yapı bu bendeki belki.kimi insan böyledir ya.belki de mübalağayı seven hallerimdir buna sebep olan.yaşadığın 'incir çekirdeğinden de küçük şeyleri incir bahçesi sanma durumu'.her neyse buna yol açan,o yolları kapatasım geliyo.ah bi an belediye olsam ve o yolları kapatsam ah.yok böyle bi yapı.böyle olmaya özenilmesin pls.zaten kim özenicek lan,benimki de laf yani.kim benim kadar psikopat olabilir allasen.tamam belki sanatçıların tüme yakın hatta hadi diyelim tümü böyleydi.intihara meyilli,hayatı boyunca mutluluğu bulamamış,bi nevi 'hüznün,melankolinin adı' olmak,onlarla bi bütün haline gelmek sanatçıların kaderiydi.ve belki çoğu da istemezdi öyle olmasını.olağanüstü romanlar yazman,yüzyıllarca hatırlanacak şiirlerin şairi olman güzel.adını yüzlerce kuşak sonrakiler biliyo falan.paha biçilemez elbette.ama madalyonu çevirdiğin vakit karşına çıkan şey,hiç de iç açmıyo.kendimi yüzyıllık sanatçılarla eş tutmam falan değil bu,haşa.ama reenkarnasyon var.ruh göçü.belki de onlardan birinin ruhu gelmiş çöreklenmiştir ruhuma.olamaz mı? tamam,belki milyarlarca insan var,herkes başka başka renkte,başka başka karakterde falan filan.ama hiç mi iki insan aynı kadere sahip olmaz?hadi kaderi geçtim,aynı biçim yaşamaz?neyse saçmalıyorum farkediyorum.ama mesela düşün ki hepimiz aynı şeyden yaratılmışız,-feministim evet,ve erkeğin kaburgasından yaratılmış olmamız,düşününce ister istemez asice sorgulatıyo bana bunu,bu yüzden ister istemez aynı yapıda insanlar vardır ya.böyle düşünmek istiyorum hiç değilse.bi nevi,böyle olmam tuhaf kaçmasın kimseye demek istiyorum.yalnız olmadığımı bilmeye inanmaya ihtiyacım var belki.en saçma şeyleri konuşup,en aptal şeylere karnım ağrıyıncaya kadar gülüp,saçması sapanından beter şeylere her zamanki kahkahamdan atabileceğim ama melankolik,ama dibine kadar depresif,ama hüznün sonunu bulduğum günler bunlar.aması çok.herhangi bişeye herhangi bi şekilde yorum yapasım var.ama susasım da.
haftalardır bizim kızlarla biraraya gelmedik.belki onlara aptal esprilerimden yaparsam geçer biliyorum.ya da gülüşsek çocukça şeylere.salata yiyerek diyete girdiğimizi sanıp sonra kendimizi en ağırından bi waffle yerken bulsak falan.neler yaptığımızı anlatırken benim 'boş,hiç,sıkkın,yalnız,hüzünlü,depresif,geçmişe dönük,gelecekten apayrı' halimin ergenvariliğine bakıp dalga geçsek güler geçerim.sollarım bu melankoliyi,depresyonu.dikiz aynasına gözucuyla bakınca ardımda onlardan yeller esse,sonra göz kırpsam 'yeni halime'.ne de güzel olur.ama eşşek gözlüm tatile gidicem diyodu en son.biricik burçdaşım da rotası önce memleket sonra tatil ya da önce tatil sonra memleket olan bi tatilden söz ediyodu.aşkıçağıranmorsaçlıküçükkız tekirdağ kumbağa'da.bursalım bursada.kodadı 'yolarkadaşım' olanla en son didişiyoduk sen aramıyosun,hayır sen,sen arasan ben de ararım diye.almanyada diğeri.hocamın kızı olan da kim bilir nerde.şimdi anlıyor ve sindirmeye çalışıyorum ki,tatile gidememek=melankoli,depresyon,intihara meyilli sanatçılardan dem vurmak.anlıyorum ki tatilsizlik=talihsizlik.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder