29 Aralık 2015 Salı

Teşekkür ederim hayatımın 2015'i..

Koca bir yıl bitti madem, oturup üstüne konuşmasak olmaz. Çünkü bazen ardında bırakacaklarını son bir kez hatırlayarak veda etmek insana kendini hatırlatır ve yeni başlangıçlar için yolunu aydınlatır.

2015'i geride bırakıp yoluna giderken keşke diyenlerden olmadığım için kendimi şanslı hissediyorum. İlk kez bir senenin bu kadar kocaman olduğuna şahit oldum diyebilirim. İçinde hem bal, hem de büyülü zehirler olan parlak ve ihtişamlı bir çikolata kutusu gibiydi sanki.

"Her şey" gibi görünenlerin koca bir "Hiç" olduğunu da gördüm, bildiğimi sandıklarımın sadece inanmak istediğim bir yalan olduğunu da. Dost ya da sevgili maskesinin altında düzenbaz bir sahtekar olabileceğini de. Ama çok güzel şeyler de oldu. Mesela yelkenlide fazlalık yapıp hızlanmama engel olan ve bir adım bile ilerlememe izin vermeyen saçmasapan insanları o koca okyanusta bırakıp kendi yoluma gittiğim için kuşlar kadar hafif hissediyorum. Çünkü kendime inanmam gerektiğini ilk kez bu kadar iyi anladım ve insanın en büyük kahramanının bazen yalnızca kendisi olduğunu da.

İyi ki diyorum uyandım. İyi ki bitmesin istediğim rüyalar bitti ve asıl rüyaya uyandım. Gerçek olandan kaçmanın nasıl bir korkaklık olduğunu ben hatalarımla anladım. Bazı acı gerçeklerin bazı hayallerden daha tatlı olduğunu ben yanılgılarımla anladım. Ama "İyi ki" diyorum! Bu kadar yanmasaydım bu kadar cesurca küllerimden doğmazdım, yenilmeseydim böyle sükunet ve şükürle kendimle barışmazdım, bütün o renkli ve sahte yalanlara inanmasaydım sonunda sade ama çok güzel o gerçekleri anlamazdım. İşte bu yüzden "İyi ki" diyorum!


Tek başına mücadele ettiğin bir savaştan çıkmış gibi bir yorgunluk hissetmek normal. Çünkü hiç biri bir diğerine benzemeyen 365 başka hikayeyi ardında bırakıyorsun. Her birinde bir başka savaştaydın. Yani savaşlar yalnızca meydanlarda yaşanmıyor, bazı büyük savaşlar insanın kendi hayatında da olabiliyor.

Ama hepsi bitti işte, hepsi geçti ve bu his en güzeli. Uçmak desen değil, her şeyiyle hissedebiliyorsun olup biteni. Gelip geçenler, başından geçenler rüya mıydı diyorsun ama değil gerçeklerden daha gerçek hepsi de. Ve insan inanamıyor tüm bunlar koca bir insan ömrüne sığabilecekken hepsini de tek bir savaşta yaşamış ve sonunda kazanmışsın. Bu seni aptal bir egoist yapmamış ama şükür ki, geldiğin yeri ve haddini bilecek kadar olgunlaşmışsın mesela ne mutlu ki.

İçim rahat, vicdanım rahat çünkü kendim olmaktan bir an bile vazgeçmedim. Başkaları gibi olmak gerektiğine inananlara rağmen ben hep kendimdim, tam da ben gibiydim. Zaten bu yüzden hatalarımı ve pişmanlıklarımı da tıpkı şanslı ve mutlu anlarım gibi teşekkürle öpüp başıma koyuyorum şimdi.

Ve her şeyden sonra, kendini yeni başlangıçlara hiç olmadığın kadar hazır hissetmek kadar güç veren hiç bir şey yok. Ve asıl gücü sadece kendinde bulabileceğini bilmekten vazgeçmemek kadar cesaretlendireni de. İşte ben bu yüzden en çok da 2015'te beni kıran, üzen, bana yalan söyleyen, maskesiyle karşıma dikilen, yolumu kesen, yarı yolda bırakan ve hayal kırıklığım olan insanlara ve yaşanılanlara şükrediyorum. Çünkü onların hiç biri olmasaydı şimdi bu kadar huzurlu ve şükran dolu olamazdım. Yaşadığım son ana kadar kendim olmaktan vazgeçmeyeceğime her zamankinden daha çok inanmazdım. Tıpkı dün gibi bugün de yarın da ben olduğum ve ben olacağım için beni ben yapan her şeye işte bu yüzden teşekkür ederim.

İyi ki 2015 tam da 2015 gibiydi.

İyi ki herkes ve her şey tam da olduğu gibiydi.