ölümünü duyunca şaşkınlığın, hüznün, mahvolmanın en şiddetlisini içim ezile ezile tam kalbimde hissettiğim insanlardan biri oldu Defne Joy. belki bu kadar yaşama bağlı, ne olursa olsun ayakta kalabilecek güçlü bi çocuk olmasaydı bu kadar içim sızlamazdı. bizzat tanımış olmasam da görüp görebileceğim en herşeyi dibine kadar yaşayan insanlardan biri O. sanki yakınımda yaşıyodu. sanki o gülünce gülüşünün sesini kahkahasını bağrış çağrışını tam dibimde hissediyodum. gözleri dolunca sanki gözyaşlarına dokunacak gibi oluyodum. öyle inanılmaz geliyoki hala. bilmiyorum...
insan çok değerli bi varlık. yaşadığımız bu aptal zamanda, aptal diktatörler başımıza dikilip karga sürüsü gibi içimizi kemiriyorken; insana değer verilmeyen bi ülkede yaşamımızı çürüteceğimizi biliyoken; hala iyilik ve insanlık adına bişeyler yapılması gerektiği bilincine erişememiş cahil insanların kalabalık oluşturduğu saçmasapan bi yerde sürekli yerimizde sayıyorken ölümler daha çok acıtıyo. bunu biliyorum. ve maalesef ölümlere, felaketlere, kötülüklere ve kötü insanlara ve yapılan tüm kötü şeylere alışıyoruz. bişeylere alışmak çoğu zaman elzemdir evet. ama hayatı bi daha yaşamıcaz. bi daha, şu an akşamın bu saatinde bu kar soğuğunda dışarı çıkıp koşma şansın olmıcak. bi daha birilerinin çocuğu, kardeşi, sevgilisi olmıcaksın. bi daha güneş görmiceksin. hayat böyle bişeyken ve tam da böyleyken ben birileri ölürken alıştım demek istemiyorum. evet giden gidiyo. evet herşey gelip geçici. ama neden tüm o aptallığı bi kenara bırakıp kendin için, insanlık için iyi bişey yapmıyosun aptal politikacı adam. aptal şakşakçı. aptal cahil ve bilinçsiz sürü insanı. ne dersek diyelim belki herşey hep böyle kalacak. ama kalmasın. ama bişeyler yap.
tam 1 ay önce yine böyle kötü bi haber almıştım. çocukluğumun beraber geçtiği kuzenimin ilik kanserine yakalandığı haberi. 1 aydır ne zaman gitsem görmeye, içime akan gözyaşlarımın hiçbir işe yaramaması, hiçbir şey yapamıyor olmak öyle acıtıyo ki canımı. gencecik kız. dualar ediyorum tam 1 aydır. saçmasapan bi şaka olduğunu düşünüyorum ya da inanmak istemiyorum işte. daha kötüsünü düşünmek bile istemiyorum. etrafımda hastaların, ölüm haberlerinin günden güne daha arttığını gördükçe artık hayata daha sıkı bağlanmak gerektiğini düşünüyorum. insan denen şey, hiçbişeyi gerçekten yaşaması gerektiği gibi yaşamıyo. en azından benim böyle olduğumu görmek beni kızdırıyo. ve Defne'nin ölümü tüm içime dolanları çok az ve hiçbir işe yaramasa da bi nebze içimden çıkarmama sebep oldu.
bizi şaşırtmaya ve güldürmeye uğraşan deli kız, bu yaptığını unutmayacağız. Seni unutmayacağız. hep gül Sen.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder